rowerowy blog

Info

Ten blog rowerowy prowadzi kojak z miasteczka Wrocław. Mam przejechane 3382.66 kilometrów w tym 387.00 w terenie. Jeżdżę z prędkością średnią 17.18 km/h i się wcale nie chwalę.
Suma podjazdów to 17470 metrów.
Więcej o mnie.

Znajomi

wszyscy znajomi(10)

Moje rowery

Pierwszy 5983 km

Wykres roczny

Archiwum bloga

DST 75.17km
Teren 15.00km
Czas 04:41
V_AVG 16.05km/h
Sprzęt Pierwszy
Aktywność Jazda na rowerze

Dzień 6: Giżycko - Pieczarki - Pozezdrze - Sztynort - Mamerki - Gierłoż - Czerniki

Wtorek, 20 lipca 2010 · dodano: 26.07.2010 | Komentarze 1

Rano dzięki uprzejmości właściciela ziemi, na której rozbiliśmy namiot, mogliśmy wziąć prysznic. Po śniadaniu i rozmowie z Panem Antonim spakowaliśmy się i ruszyliśmy na zwiedzanie Giżycka, a dokładniej Twierdzy Boyen. Po drodze zatrzymaliśmy się w Lidlu na zakupy. Tutaj spotkaliśmy się z rowerzystką Manu i rowerzystą Marco z Niemiec. Są oni w trasie od 7 miesięcy i byli w Tasmanii, Australii, Kambodży, Laosie, Helsinkach, Łotwie, Litwie i teraz przez Polskę chcą dotrzeć do Niemiec. Wymiana doświadczeń była bardzo ciekawa. Chcą zajrzeć do Krakowa, więc poleciliśmy im przejazd Szlakiem Orlich Gniazd, aby przez Częstochowę jechali. Miło się nam gawędziło, ale czas ruszać. Oto ich strona: http://kaffeefahrtxl.de/index.htm Zdjęcia z ich wyprawy są imponujące. W pobliżu Lidl’a znajdowała się Wieża Ciśnień.

Wieża ciśnień w Giżycku © Kojak

Historia Twierdzy Boyen:
„Twierdza Boyen w Giżycku powstała w latach 1843 – 1855 jako obiekt blokujący strategiczny przesmyk pomiędzy jeziorami Niegocin i Kisajno. Na początku kwietnia 1843 r. król Fryderyk Wilhelm IV wydał rozkaz rozpoczęcia budowy twierdzy. Opracowany został projekt, który zakładał wybudowanie na planie sześcioboku ziemno–murowanego fortu zaporowego w bezpośrednim pobliżu miasta na tzw. Wyspie Giżyckiej.

Do fortu miały prowadzić drogi wjazdowe przez bramy Giżycką, Kętrzyńską, Prochową i Wodną, zaś całość otaczać miał mur Carnota o długości 2303 m. Ceremonia wmurowania kamienia węgielnego mająca miejsce 4 września 1844 r., stanowiła początek właściwego etapu budowy Twierdzy.

W roku 1846 postanowiono uhonorować jednego ze zwolenników i inicjatorów budowy tego obiektu, generała von Boyen, nadając powstającej twierdzy jego miano. Bastiony otrzymały nazwy: Hermann, Ludwig, Leopold (od imion generała) i Schwert, Recht oraz Licht (od symboli umieszczonych w herbie generała - Miecz, Prawo i Światło).

Twierdza została przygotowana dla załogi liczącej około 3000 żołnierzy. Garnizon giżycki utworzono w 1859 roku. Od roku 1889 w Giżycku funkcjonowała komendantura, natomiast w 1902 roku w Twierdzy Boyen umieszczono składnicę artyleryjską.

Z punktu widzenia strategii obronnej linia Wielkich Jezior Mazurskich odgrywała istotną rolę. W przededniu I wojny światowej naturalne elementy terenowe i wybudowane wokół Twierdzy Boyen umocnienia miały zablokować, na czas rozstrzygnięcia na froncie zachodnim, wkraczającą do Prus Wschodnich armię rosyjską. W tym momencie giżycki fort odgrywał również istotną rolę w mobilizacji wojsk na terenie Mazur, a gdy po przeprowadzeniu mobilizacji większość armii została wyprowadzona z Giżycka, w mieście pozostało pod komendą płk. Busse ok. 4000 żołnierzy. Siły te przeprowadziły liczne wypady godzące w poszczególne oddziały nadciągającej armii rosyjskiej, a następnie w sierpniu 1914 roku skutecznie broniły Twierdzy Boyen przed rosyjskim natarciem.

Po I wojnie światowej zmieniono zastosowanie twierdzy, tworząc w niej między innymi szpital. W przededniu II wojny światowej Twierdza Boyen była jednym z punktów zbornych armii niemieckiej, która z terenu Prus Wschodnich wkroczyła na terytorium Polski. Brygada Forteczna „Lötzen” wchodziła w skład grupy Armii „Nord” nacierającej ku Mławie i Modlinowi i brała udział w walkach m.in. pod Wizną. W okresie wojny w fortyfikacji miał swą siedzibę ośrodek Abwehry (wywiad niemiecki – przyp kojak) szkolący żołnierzy z armii gen. Własowa, którzy przeszli na niemiecką stronę. W czasie ataku na miasto w styczniu 1945 roku twierdza została opuszczona bez walki.

Od roku 1945 Twierdza Boyen przeszła w ręce Wojska Polskiego, które korzystało w niej w ograniczony sposób. W latach 50. podjęto decyzje o umiejscowieniu tutaj kilku przedsiębiorstw spożywczych, co spowodowało przekształcenia, duże zniszczenia, a przede wszystkim budowę nowych, zupełnie nie pasujących do charakteru obiektu budynków. Sytuacja ta miała miejsce do początku lat 90, kiedy to większość z tych zakładów została zlikwidowana. Od tego momentu Twierdza Boyen stała się miejscem często odwiedzanym przez turystów.” (http://www.boyen.gizycko.pl/historia.html)

Giżycko - Twierdza Boyen © Kojak

Bunkier w twierdzy Boyen - Giżycko © Kojak

Giżycko - Twierdza Boyen © Kojak

Bunkier w Twierdzy Boyen - Giżycko © Kojak

Giżycko - Twierdza Boyen © Kojak

Warto jeszcze wspomnieć, że na terenie twierdzy w okresie PRL mieściła się ferma kurza – były to chyba najlepiej strzeżone kury na świecie :D

Więcej o twierdzy można poczytać tutaj:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Twierdza_Boyen
http://www.boyen.gizycko.pl/main_pl.html

A tutaj jeszcze ciekawe linki:
http://www.boyen.gizycko.pl/model-bramy-gizyckiej.html
http://www.boyen.gizycko.pl/panoramy-lista-pl.html

Twierdzę zwiedziliśmy z przewodnikiem i przed 14 ruszyliśmy w dalszą drogę. Przejechaliśmy przez miejscowość o bardzo ciekawej nazwie ...

Miejscowość o wdzięcznej nazwie Pieczarki © Kojak

Bocznymi drogami dotarliśmy do Pozezdrza, aby tutaj zobaczyć kwaterę Himmlera – Czarny Szaniec („Hochwald”). Kwatera został wybudowana w 1941 roku przez Organizację Todt, która również była odpowiedzialna za budowę kwatery głównej Hitlera „Wilczy Szaniec” w Gierłoży k. Kętrzyna, kwatery Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (OKH) „Anna” w Mamerkach, a także wyrzutni rakiet w Peenemünde, czy umocnień wału Atlantyckiego m.in. w Normandii.

Pozezdrze: Czarny Szaniec - Kwatera Himmlera (Hochwald) © Kojak

„Kwatera „Hochwald”, podobnie jak „Wilczy Szaniec”, w trakcie II wojny światowej otoczona była wokół pasem pola minowego, położonego między zasiekami z drutu kolczastego, a dodatkowo od strony zewnętrznej płotem z siatki drucianej. Na terenie kwatery znajdowało się pięć schronów o odporności typu „B”, schron specjalny Heinricha Himmlera położony w części centralnej, dwie wartownie, garaż podziemny i przypuszczalnie baraki drewniane. Kwatera chroniona była przez batalion policji.

Opis schronów:
- Schron o odporności typu „B” posiadał ściany i stropy żelbetowe o grubości 2 m. Obrys ścian zewnętrznych schronu wynosił 13,7 x 10,7 m. Do schronu prowadziły dwa wejścia znajdujące na jednej ścianie. Przez wejścia o szerokości 80 cm wchodziło się do korytarza równoległego do ściany, w której znajdowały się wejścia. W korytarzu tym od strony każdego z wejść znajdowały się pancerne drzwi. Z utworzonej w ten sposób śluzy (przedpokoju), były następne pancerne drzwi do każdego z dwóch pomieszczeń znajdujących się wewnątrz schronu. W każdym z dwóch pomieszczeń na wprost wejścia zewnętrznego znajdował się otwór w ścianie zabezpieczany pancerną żaluzją. Z otworu tego można było strzelać do osób wchodzących do schronu. Pomieszczenia wewnątrz schronu służyły jako miejsca do pracy i posiadały własny system oświetlenia i wentylacji.
- Schron typu ciężkiego specjalny Himmlera to nic innego jak schron o odporności typu „B” okryty dodatkowym płaszczem żelbetu jesienią 1943, lub wiosną 1944. Wzmacnianie odporności schronów okazało się konieczne po zbombardowaniu Peenemünde 18 sierpnia 1943. Wymiary zewnętrzne schronu ciężkiego w obrysie ścian wynosiły 21,4 x 19,3 m i przy wysokości 8,4 m . W płaszczu zewnętrznym żelbetu utworzony został dodatkowy korytarz biegnący wzdłuż całego schronu W celu zabezpieczenia schronu od dołu przed uszkodzeniem przy bombardowaniu bombami ciężkimi płaszcz zewnętrzny żelbetu okrywający pierwotny schron typu ”B” zagłębiony został w grunt na głębokość ok. 9 m.

Sposób okrywania płaszczem żelbetowym schronu typu „B” jest widoczny na nieukończonej tego typu budowli w kwaterze OKH w Mamerkach, na terenie strefy „Fritz ” w pobliżu ruin dworca kolejowego. Schrony posiadały standardowy system wentylacji. Przy wlotach powietrza stosowane były filtry na wypadek zagrożenia ataku gazami trującymi.

Na terenie kwatery była bocznica kolejowa. Stał na niej zamaskowany pociąg specjalny Himmlera Heinrich, a od 1943 Steiermark.

Obiekty na terenie kwatery zostały dokładnie zniszczone – wysadzone zostały przez Niemców 24 stycznia 1945. Najlepiej zachował się schron Himmlera. Nie jest znana dokumentacja techniczna obiektu. Pierwszego rozpoznania kwatery dokonała Armia Czerwona. Kwatera została rozminowana przez polskich saperów.” (http://pl.wikipedia.org/wiki/Kwatera_Himmlera_Hochwald)

Pozezdrze: Czarny Szaniec - Kwatera Himmlera (Hochwald) © Kojak

Dodatkowe informacje dostępne są tutaj:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kwatera_Himmlera_Hochwald
http://mazury.info.pl/atrakcje/pozezdrze/index.html

W dalszą drogę ruszyliśmy do Mamerek. Przed Sztynortem zatrzymaliśmy się na moście, z którego podziwialiśmy piękne widoki na Jezioro Dargin oraz Kirsajty.

Piękny widok z mostu na Jezioro Dargin © Kojak

W Sztynorcie zajechaliśmy pod zrujnowany Pałac Lehndorff’ów.

Sztynort - pałac rodu Lehndorff © Kojak

Sztynort © Kojak

Więcej tutaj:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Sztynort

W Mamerkach zwiedziliśmy Kwaterę Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (OKH) o kryptonimie„Anna”. Jest to miejsc mniej znane niż kwatera Hitlera w „Wilczym Szańcu”, aczkolwiek Faszyści nie zdołali go wysadzić w powietrze przed ewakuacją i Armia Czerwona zdobyła Kwaterę bez walki w styczniu 1945 r. Jest to zatem najlepiej zachowana Kwatera i system bunkrów.

Kwatera Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (OKH) w Mamerkach © Kojak

Wieża widokowa - Kwatera Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (OKH) w Mamerkach © Kojak

Działo przeciwlotnicze - Kwatera Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (OKH) w Mamerkach © Kojak

Karabin maszynowy - Kwatera Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (OKH) w Mamerkach © Kojak

Informacje tutaj:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kwatera_Naczelnego_Dowództwa_Wojsk_Lądowych_(OKH)_w_Mamerkach
http://www.mamerki.com/kwatera_g.html
http://mazury.info.pl/atrakcje/mamerki/index.html

Tutaj po raz pierwszy spotkaliśmy się z nieuprzejmością – pani w barze przy wejściu do kwatery nie chciała nam podładować komórki, ani baterii. Pozostawię takie zachowanie bez komentarza …
W dalszą drogę ruszyliśmy po 18 i dopiero po 20 dotarliśmy do Gierłoży, by zobaczyć „Wilczy Szaniec”. Dystans co prawda 18 km, ale droga była fatalna – tzw. „kocie łby”, przez co nasza prędkość jazdy bardzo spadła. Wytrzęsło nas też solidnie :)

Informacje o Wilczym Szańcu tutaj:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wilczy_Szaniec
http://www.mazury.info.pl/gierloz/index.html
http://vimeo.com/8419909

Tutaj zdjęcia:

Polecam zaopatrzyć się w mapę obiektu, bo na miejscu nie ma darmowych informatorów :/

W Gierłoży spotkaliśmy ponownie parę rowerzystów z Niemiec, z którymi zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie.

Nocleg znaleźliśmy w Czernikach – dostaliśmy klucze do starego domu naszych gospodarzy, u których chcieliśmy rozbić namiot.

Dzień poprzedni. Dzień następny.

Kategoria <100 km, Polska, Z sakwami

Komentarze

Anonimowy tchórz | 17:38 środa, 15 czerwca 2011 | linkuj w mamerkach nie ma pradu :}

Komentuj